Η Πολυδιάστατη Κληρονομιά του Βασίλη Παπαβασιλείου

Με μετριοφροσύνη, ειλικρίνεια και βαθιά καλλιτεχνική αντίληψη, ο λόγος του Βασίλη Παπαβασιλείου αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στον χώρο του θεάτρου. Σήμερα, έφυγε από τη ζωή στα 76 του χρόνια, έχοντας πραγματοποιήσει μία σπουδαία πορεία ως σκηνοθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός και μεταφραστής. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε στιγμές από τις συνεντεύξεις του στην ΕΡΤ, ανακαλύπτοντας εκ νέου την πλούσια διδασκαλία του.

«Art Week», με τη Λένα Αρώνη (2020)

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης με τη Λένα Αρώνη για το «Μεγάλο Περίπατο της Επιδαύρου», ο Βασίλης Παπαβασιλείου μοιράστηκε τη διαδρομή του στο Θέατρο Τέχνης, τα όνειρά του στην αρχή της καριέρας του, καθώς και τον αντίκτυπο που είχε πάνω του η περίοδος της καραντίνας. Αυτές οι σκέψεις φωτίζουν την ουσία του θεάτρου και τη σχέση του με τα καθημερινά ζητήματα.

«Με όλα όσα τυπικά δεν είναι θέατρο, έχει σχέση το θέατρο».

«Δηλαδή ποια είναι η δουλειά της κάθε ημέρας; Να κάνω μια σκέψη ολόκληρη μέσα σε ένα 24ωρο».

«Ηθοποιός έγινα γιατί δεν μπορούσα να γίνω πολιτικός, και σκηνοθέτης γιατί δεν μπορούσα να γίνω συγγραφέας».

«Εάν το σταθερό βάρος κάνει καλό στη σωματική υγεία, νομίζω ο σταθερός βιορυθμός κάνει καλό στην πνευματική και στη διανοητική, έτσι νομίζω… και στην ψυχική».

«Η ζωή είναι στιγμές» της ΕΡΤ2, με τον Ανδρέα Ροδίτη (2021)

Σε μία ευρεία συζήτηση με τον Ανδρέα Ροδίτη, ο Βασίλης Παπαβασιλείου αναλύει τη ζωή και την πορεία του στο θέατρο, αποκαλύπτοντας τις εμπειρίες και τις επιρροές που τον διέπουν από τα παιδικά του χρόνια. Η συνέντευξη αναδεικνύει τη βαθύτερη κατανόηση του θεάτρου ως μέσο επικοινωνίας και αυτογνωσίας.

«Ήθελα να συναντηθώ με τον άνθρωπο που είναι πίσω από τις παραστάσεις».

«Ίσως να είπα ναι στο θέατρο γιατί υποψιαζόμουν την ιαματική διάστασή του».

«Το να αισθάνεσαι την αξία όχι σαν προνόμιο, αλλά σαν υποχρέωση, νομίζω είναι το κλειδί και για να ζήσει κανείς».

«Καθρέφτης» του Πρώτου Προγράμματος, με τον Χρήστο Μιχαηλίδη (2023)

Στη τελευταία του εκπομπή, ο Βασίλης Παπαβασιλείου ανταλλάσσει απόψεις με τον Χρήστο Μιχαηλίδη για τα 50 χρόνια δημιουργικής δράσης του στον κόσμο του θεάτρου. Εξερεύνησε την αγάπη του για τους Μότσαρτ και Γκολντόνι, μαζί με τις τρέχουσες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Οι συζητήσεις αυτές προβάλλουν τη σημασία της φυσικής παρουσίας στην τέχνη και την πολιτική, καθώς και την ίσως απαραίτητη δημιουργική μοναξιά για την αποδοχή και την συνύπαρξη.

«Τον χρόνο τον υφιστάμεθα».

«Και στο θέατρο και στην Πνύκα (πολιτική) χρειάζεται η φυσική παρουσία του θεατή και του πρωταγωνιστή, δηλαδή συνύπαρξη σωματική πομπού και δέκτη».

«Αν δεν έχεις τη δημιουργική μοναξιά, δεν μπορείς να απολαύσεις ούτε τη συνύπαρξη με τους άλλους, είσαι σαν ένα καρυδότσουφλο∙ πας από ‘δω κι από ‘κει».

Η κληρονομιά του Βασίλη Παπαβασιλείου συνεχίζει να εμπνέει και να προκαλεί σκέψεις για τη ζωή, την τέχνη και τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων, μέσα από τις αληθινές του συνεντεύξεις, οι οποίες παραμένουν πηγή γνώσης για τις μελλοντικές γενιές καλλιτεχνών.

Επιμέλεια: Χρύσα Αβούρη